Theo de Supporter & Brigitta
16ste prinsenpaar · 1994-1996 · Motto: Blief hier....goan ku'j altied nog !
Van wat hand- en spandiensten naar raadslid, toen prins, vervolgens voorzitter en uiteindelijk grootvorst. Als er één iemand verbonden is met carnaval in Bemmel, dan is het Theo Rikken. En het bleek in de familie te zitten. Trots herinnert de oud-prins zich zijn bezoek als Theo de Supporter aan carnavalsvereniging De Ysselköpkes in Westervoort, inmiddels alweer een kwart eeuw geleden. ‘Tijdens deze zitting werden voor ons geheel onverwacht mijn zwager en schoonzuster geïnstalleerd als prinsenpaar. En ook een heel mooie ervaring was de minizitting in het oude bejaardenhuis van Bemmel, daar waar nu Albert Heijn staat. Carnavalist, Geintrapper en chefkok Joop Thijsen stelde altijd met bewoners een raad op en benoemde er een prinsenpaar. Mijn moeder was dat jaar prinses van de fictieve carnavalsvereniging Het Hoogerhuus.’
Een hele mooie ervaring was de minizitting in het oude bejaardenhuis waar mijn moeder dat jaar de prinses was in het Hoogerhuus. Het bejaardenhuis had een eigen raad van elf en een prinsenpaar.
Theo de Supporter
Theo’s eerste actieve ervaring met carnaval was in 1968. De ontspanningscommissie van Sportclub Bemmel organiseerde toentertijd het carnaval in Bemmel. Nol van Rossum was de prins en Theo zat in de raad van elf. Twee jaar later, in 1970, fuseerde dit groepje feestvierders met de ‘geinmakers van Bemmel’, een aantal burgers dat niet aan voetbal deed en wel graag carnaval wilde vieren: Carnavalsvereniging De Geintrappers was geboren.
Theo hield het, door persoonlijke omstandigheden, op dat moment even voor gezien, maar kwam terug. ‘Begin jaren tachtig leerde ik Brigitta kennen en haakte ik weer aan bij de carnavalsavonden van de Geintrappers. Ik ben toen diverse hand- en spandiensten voor de vereniging gaan doen. Destijds heb ik aan de bar weleens aangegeven dat ik in de toekomst best prins carnaval zou willen zijn. In 1994 zijn wij benaderd door oud-prins en mede-oprichter Bas van Woesik, raadslid Frans Schepers en raadslid Pim de Leede met de vraag of Brigitta en ik ervoor wilden gaan. Het voelde direct goed.’ Een spannende en vooral leuke tijd volgde. Theo noemt de besprekingen (onder andere met hofdames Inge de Leede en Yvonne Cornelissen), de kleding laten maken, de passessies, zorgen dat je jezelf niet verspreekt bij leden van de vereniging die probeerden uit te vogelen wie de komende jaren met de scepter zou gaan zwaaien.
Grap: een prinsenverkiezing
‘Voor ons was de avond dat wij geïnstalleerd werden een heel leuke avond, vooral de momenten vóór wij opkwamen’, vertelt de grootvorst. ‘De prinsenkeuzecommissie had namelijk verzonnen om de mensen in de zaal te laten kiezen uit elf paren, die allemaal aanwezig waren. Alleen zat dat hele gezelschap in de kegelzaal van Het Wapen van Bemmel gezellig samen aan de borrel. Op het moment dat het tijd werd voor ons, wilde deze groep het niet geloven en adviseerde ons om nog maar een biertje te nemen.’
Theo komt met nog meer leuke ervaringen. ‘De sleuteloverdracht, bijvoorbeeld, die werd toen nog gehouden in de Tabaksschuur bij het nieuwe gemeentehuis. Het was in die tijd kleinschaliger met alleen de vier prinsenparen van gemeente Bemmel (Bemmel, Haalderen, Angeren, Doornenburg en Ressen). Een van de leuke dingen was de vocabulaire strijd tussen de vijf presidenten die elkaar op een prettige manier probeerden de loef af te steken.’
Het bezoek aan de jongste en oudste inwoner was volgens de oud-prins in zijn tijd nog gewoon bij de mensen thuis. Dat gebeurde onder het genot van een kopje koffie of een borrel. De boerenbruiloft was ook een begrip: altijd een volle zaal. En naast de minizitting van Het Hoogerhuus vond er in de jaren negentig een kleinere zitting plaats in de verpleeginrichting van het Margriet Paviljoen (Wilhelminaziekenhuis). Hier werden veel Bemmelnaren geplaatst. Theo kijkt er allemaal met veel plezier op terug: ‘Een bijkomende prettige ervaring was dat je veel nieuwe mensen leerde kennen en ongemerkt veel mensenkennis opdeed. Al met al hebben wij er geen moment spijt van gehad.’